Stary i Nowy Testament stanowią całość. W dzisiejszej liturgii słowa bardzo wyraźnie widać, jak autorzy biblijni, za natchnieniem Bożym, uzupełniają swoje relacje. „Materiałem” do tego spostrzeżenia będzie dziś chleb.
Pierwsze czytanie przenosi nas do czasów Elizeusza. Opowiadania o życiu tego proroka są pokrzepieniem serc Izraelitów, ale także przypomnieniem jak ważny jest Bóg i Jego Prawo.
Oto prorok karmi małą ilością chlebów z pierwocin i chlebów jęczmiennych oraz workiem zboża stuosobową rzeszę; a nawet zostają po tym ułomki. Elizeusz nie robi tego własnymi rękami, ale darczyńcy – człowieka z Baal-Szalisza. Słowo Boże zapewniało, że z tej niewielkiej ilości nasyci się wielu oraz o ułomkach. Ten epizod to dobra szkoła zaufania.
Doświadczenie nasycenia ma również psalmista, którego słowa komponują się z pierwszym czytaniem. Wysławia Boga za karmienie do syta, co można odnieść tak do pożywienia, jak i do relacji z Bogiem. Pan bowiem karmi nas samym sobą.
Wspólny posiłek buduje więzi, zwłaszcza jeśli jest spożywany ze współtowarzyszami niedoli. O tym relacyjnym aspekcie wspomina Efezjanom św. Paweł. Apostoł usilnie prosi o zachowanie przez wszystkich jedności i pokoju. Zapewne trudno było je utrzymać, skoro Apostoł prosi o to „usilnie”. Jednocześnie odsłania im, że jedność na zewnątrz powinna być następstwem jedności wewnętrznej i to jest najlepszą wizytówką dla Kościoła.
Chrystus wszystkie powyższe słowa realizuje. On jest tym, który karmi, ale i tym, który jest pokarmem. Podobnie jak Elizeusz, Chrystus otrzymuje niewiele: pięć chlebów i parę ryb, a potem wysyła Apostołów z misją rozdawania ludziom według ich potrzeby. Mają okazję na własne oczy zobaczyć potrzeby wiernych. To jest najcenniejsza dla nich korzyść: być przydatnym Bogu w karmieniu do syta chlebem z nieba.
Lepiej rozumiemy Ewangelię znając już dzisiejsze pierwsze czytanie: To Bóg nasyca wszelkimi dobrami. On W Chrystusie daje nam się cały i nigdy nie daje mniej niż całego siebie. Teraz Pan daje nam swój Kościół, a przez Niego siebie – w Eucharystii. Trzeba tylko uważać z jakiego powodu jest się przy nim – czy dla chleba, czy dla nieba?
ks. Krystian Wilczyński
