Bardzo modne są telewizyjne programy, w których przedstawia się akcję, a następnie przecina się ją wywiadami z bohaterami mówiącymi o swoich przeżyciach. Zwykle dotyczą wykonywania jakichś zadań lub zespołowych rozgrywek. Pozwala to na wniknięcie w sposób myślenia bohaterów, na zaprzyjaźnienie się z nimi, na przypatrzenie się ich wewnętrznym zmaganiom, itp. Dzisiejsza Liturgia słowa pozwala nam doświadczyć czegoś podobnego.
Każde czytanie przestawia jakąś relację wewnątrz Trójcy Świętej. Tak jakby Osoby Boskie udzielały nam wywiadu. Pierwsze czytanie mówi o mądrości Bożej. Czytać je można jako mowę Ducha Świętego, Stworzyciela. Opowiada On o sobie, jak kocha Ojca, jaki był Jego udział w stwarzaniu i jak wyglądała Jego aktywność (szczególnie wersety 30-31).
Psalm responsoryjny jest jakby powrotem „do akcji”. Słyszymy w nim hymn uwielbienia, który Duch Święty wyśpiewuje Ojcu: patrzy On na stworzenie i na jego cudowność, a wszystko przez pryzmat Jezusa Chrystusa – Syna Człowieczego. Dlatego stworzenie jest piękne i dobre, bo nosi w sobie kod stwórczy, którego wzorem (matrycą) jest Wcielone Słowo Boga – Jezus Chrystus.
Św. Paweł poucza z perspektywy stworzenia, że my cali, przez chrzest jesteśmy zanurzeni w Chrystusie. Wiara w Boga-Człowieka jest naszym usprawiedliwieniem z grzechów. W Nim otrzymujemy każdą łaskę. W Nim jesteśmy bezpieczni podczas ucisków. Ponieważ Syn kocha Ojca tak bardzo, i kocha Jego wolę zbawienia ludzi tak bardzo, że życie poświęcił, abyśmy z Nim żyli w niebie. Tak silna i intensywna miłość jest możliwa tylko „w jedności Ducha Świętego”. A odkąd mamy Go w sobie, mamy też dostęp do pokładów tej samej miłości. Bogu dziękujemy za Jego Syna i za to, co dla nas zrobił. Uwielbiamy Trójcę w Duchu Świętym.
Natomiast Ewangelia odsłania nam relację pomiędzy Osobami Boskimi, o której opowiada Jezus. Ojciec i Syn są jedno: pragną jednego, kochają tak samo, są dla siebie w sposób pełny, mają to samo tchnienie (hebr. ruah-Duch). Ojciec umieścił w Synu to, co sam ma w sobie; a Syn nazywa to swoim i tym samym, co w sobie ma Ojciec. Duch Święty będzie z tego czerpał – bo może, gdyż jest równy Ojcu i Synowi – i będzie rozdawał tym, którzy są w Nim ochrzczeni. [Czy macie problem, żeby to pojąć?... Jeśli tak, to znaczy, że jest dobrze. Tajemnica Trójcy Świętej nie jest łatwa do pojęcia i w ogóle nie jest możliwa do całkowitego zrozumienia]. Pewnymi są ścisłe relacje miłości pomiędzy Ojcem a Synem i Duchem; Synem a Ojcem i Duchem; Duchem a Ojcem i Synem. My sami, jako ludzie, możemy w ten wir miłości wejść, dzięki ludzkiej naturze Jezusa: wszczepieni w Chrystusa, stanowimy z Nim jedno i tylko dzięki temu możemy „załapać się” do boskiej wspólnoty Osób: „Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie. Tobie, Boże, Ojcze Wszechmogący; w jedności Ducha Świętego, wszelka cześć i chwała, przez wszystkie wieki wieków” - oto pełnia, do której dąży wszystko, co istnieje.
Dlatego powinniśmy dołożyć wszelkich starań w naszym życiu codziennym, aby pieśń Ducha Świętego z Księgi Przysłów i z Psalmu 8, była prawdziwa także o nas. Bądźmy otwarci na Ducha Świętego. To znaczy poznawajmy Go po owocach (miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie, Ga 5,22n). Każdy z nas jest powołany, do bycia jak ogród z tymi właśnie owocami. Dlatego chwasty i szkodniki, które zagłuszają owocowanie Ducha, należy namierzyć i zniszczyć. Może dokonać tego Boski Ogrodnik, o którym myślała Maria Magdalena (por. J 20,15). Nieśmy Bogu naręcza pełne owoców Ducha Świętego. Niższych celów sobie nie stawiajmy.
ks. Krystian Wilczyński
