Miłość ma zasady. Jest warunkowa. Można ją sprawdzić po tym, czy dana osoba stosuje się do owych zasad relacji z drugim: „Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję” (J 15,14).
Pierwsze czytanie ukazuje dziś Dekalog. Księga Wyjścia ze szczegółami opisuje ten starożytny system prawny, ubogacony w Izraelu o autorytet Boga. O przykazaniach słyszeliśmy już setki razy, zwłaszcza we wczesnej katechezie domowej i szkolnej. Przyzwyczajamy się często do sprawdzania czy je zachowujemy, a może bardziej czy ich nie łamiemy. Tymczasem postrzegając Dekalog przez pryzmat miłości, odsłania się nam Osoba Boga, który wie więcej i pragnie prowadzić nas prostą drogą do świętości. Zasady godzą w nasz egoizm, mylony często z wolnością, co ostatecznie jest koniecznym procesem we wzroście zażyłości z doskonałym Bogiem.
W tym świetle Psalmista wychwala doskonałość prawa Pańskiego, które rozumieć należy raczej jako styl życia, a nie zbiór nakazów i zakazów. Prawo (Tora) jest w istocie częścią Boga, którą On objawia ludziom. Kto to pojmie, uzna je za słodsze nad miód i cenniejsze nad najczystsze złoto.
Drugie czytanie podnosi nas na poziom ponad prawem i zasadami stanowionymi. Znajdujemy się w przestrzeni gdzie jedyną zasadą jest miłość. Chrystus jest mocą Bożą i mądrością Bożą i przewyższa wszystko to, co jest u ludzi. Prolog Ewangelii Janowej wspomni, że jak przez Mojżesza przyszło prawo, tak przez Chrystusa przyszła łaska, czyli miłość miłosierna. Ona staje ponad zasadami. Nie przeciwstawia się prawu, ale je wypełnia. Przecież wyrastają z tego samego źródła, w którym nie może być sprzeczności – z Bożego serca.
Ewangelia ukazuje nam Jezusa rozpalonego miłością do świątyni – domu Boga. Widzi upadek tego miejsca kultu, na rzecz prywaty, kupiectwa i nieuczciwego postępowania z wieloma. Oburzywszy się dał poznać wszystkim, że z domu Bożego uczynili jaskinię zbójców.
To wydarzenie stało się pretekstem do objawienia, iż Jezus jest Bogiem wcielonym i że jest swoistego rodzaju świątynią, która będzie zburzona i odbudowana w zaledwie trzy dni. Zrozumieli tę alegorię uczniowie Pana, choć dopiero w przyszłości, zaś płytko patrzący adwersarze Jezusa dostrzegali w Nim kogoś szalonego.
Jednak było to konieczne, aby wypełnić prawo i dać ludziom wolność. Od tej pory nie trzeba mierzyć, sprawdzać, ani oceniać czy wypełniamy dobrze, czy nie przekraczamy jakichś granic, czy wypada – odtąd miłość jest nieograniczona w Chrystusie i sięgać może nawet nieprzyjaciół. Pan nas wyzwolił z przekleństwa prawa, a umieścił w swobodzie ducha miłości. Kto by kochał prawdziwie, nigdy nie zgrzeszy.
Powyższy stan jest celem, a drogą jest nasze życie. Im bardziej świadomie będziemy do celu dążyli, tym więcej będziemy kochali tu, na ziemi.
ks. Krystian Wilczyński
