Obietnica nadejścia Pana przenika rozpoczynający się dziś okres adwentu. W przeżywaniu powtarzających się cykli roku liturgicznego istnieje niebezpieczeństwo rutyny. Można je pokonać szukając jakiejś nowości, wszak my jesteśmy inni i słowo Boże czyta nas jakoś inaczej – mówimy „po nowemu”.
Przez proroka Jeremiasza Bóg zapewnia nas, że dotrzymuje słowa dotyczącego naszego zbawienia i idzie po nas. Wzbudzi potomka w domu Dawida, który będzie „wymierzał prawo i sprawiedliwość na ziemi”. Oto prawo jest zbiorem zasad Bożych, życiodajnych i porządkujących nasze drogi; zaś sprawiedliwość to postawa pozwalająca żyć według myśli Bożej. W Izraelu prawo (Tora) było właściwie synonimem Boga, zaś sprawiedliwość (hesed) dotyczyła ludzkiej uległości, całkowitego posłuszeństwa dla usprawnienia, dla realizacji Bożych planów.
Z lektury tego fragmentu możemy przeczytać, że Bóg osobiście nadchodzi, aby uczynić swój lud sprawnym, pomocnym, posłusznym, ufnym względem Jego zbawczych działań. Stąd będzie się wołać „Pan naszą sprawiedliwością”.
Psalmista staje wobec Boga w całkowitej pokorze osoby, która nic nie posiada. Uznaje swoją niewystarczalność i grzeszność, prosząc o potrzebne dary. Skoro „Pan wskazuje drogę grzesznikom”, to jeśli nie uznamy się za grzeszników, On nie pokaże nam drogi. Całość fragmentu psalmu właściwie jest o tym, że pokorne uniżenie człowieka daje sposobność zauważenia działania Boga.
Drugie czytanie mówi nam, że powinniśmy ciągle szukać drogi wzrostu, zwłaszcza we wzajemnej miłości. Rozmaite relacje są nam dane po to, żeby wyjść z siebie właśnie z darem miłości. Słowa „świętość, braterstwo, podobanie się Bogu, doskonałość” są kluczami we wspólnej drodze zbawienia.
Apostoł przypomina o nadchodzeniu Pana. Nie jest bez znaczenia fakt, że czas jest bliski i nie wolno odkładać na później procesu wzrastania. Ojciec duchowy Tesaloniczan chwali ich ewangeliczny styl życia, ale nawołuje do jeszcze większego wysiłku we wzrastaniu duchowym. Oto sztuka wychowywania: nagradzać sukcesy i zachęcać do większych.
Wątek apokaliptyczny dzisiejszej Ewangelii ukazuje dwie grupy ludzi. Otóż Jezus mówi o końcu świata swoim uczniom, których zachęca do odwagi, a opowiada im o trwodze, która ogarnie ludzi. Ta druga grupa wydaje się być poza zasięgiem łaski, to ci, którzy nie rozpoznali Jezusa i do Niego nie należą. Oni będą mdleć w obliczu znaków końca świata, podczas gdy ludzie Chrystusowi będą z dumą oczekiwać wyzwolenia przez swojego Pana.
Takie zapewnienie, przy całej dramaturgii sytuacji, może jednak grozić pokusą wygodnictwa: skoro jesteśmy Jezusowi i mamy wolne od lęku, to spokojnie i pasywnie czekajmy na rozwój wydarzeń. Nic bardziej mylnego! To osłabia czujność i wpędzić w grzech. Dlatego Chrystus nakazuje ostrożność i umiarkowanie w sprawach doczesnych. Tym postawom towarzyszyć będzie czujność, która umożliwi dostrzeżenie nadchodzącego nagle Pana. Modlitwa, natomiast, pozwoli utrzymać łączność z Jezusem, który nadchodząc będzie nas znał.
Wchodząc w adwent wiedzmy, że jesteśmy Chrystusowi, że jesteśmy wybrani i powołani do życia w pełni, że mamy być chronieni przez modlitewną łączność z Chrystusem, który nadchodzi: na końcu czasów, a w liturgii także i w tajemnicy Wcielenia przeżywanego w Bożym Narodzeniu.
ks. Krystian Wilczyński
