Niedziela Męki Pańskiej zaczyna bezpośredni okres przygotowań do Paschy Jezusa. Wszystko mówi jednocześnie o krzyżu i o chwale, o cierpieniu i o zwyciężaniu, o Ofierze i o życiu wiecznym, o grzechu i o wolności. Mesjasz realizuje swoją misję.
W tych dniach w liturgii towarzyszą nam słowa z czterech Pieśni Cierpiącego Sługi Jahwe zapisanych u Proroka Izajasza. Choć napisana między VIII a V wiekiem przed Chrystusem, to stanowi zapowiedź Jego przejścia przez cierpienie.
Dzisiaj Sługa rozmawia z Bogiem i mówi o pobudzaniu ucha każdego ranka, co ma pomóc mu być uczniem Pana. Otwiera mu ucho i dodaje odwagi. Zastanówmy się chwilę nad tym gestem, gdyż nie chodzi tu o proste mówienie do? Pierwszym przykazaniem dla Izraelity było przykazanie miłości Boga i bliźniego. Podaje je KsięgaPowtórzonego Prawa, zaś wstępem do niego są słowa: „Słuchaj Izraelu” (Pwt 6,4). Ilekroć Bóg chce mówić, kształtować i wychowywać swój lud, to wypowiada słowa zachęcając najpierw do słuchania. Stwórca wszczepił ucho i dał zdolność słuchania (por. Ps 94,9). Udziela się przez swoje Słowo, które wypowiedziane, ma zostać usłyszane. Człowiek sam z siebie nie ma zdolności słuchania – ono jest darem. Skoro Bóg daje nam życie przez swoje Słowo, to ilekroć Go słyszymy, tylekroć nas stwarza – ale w szerszym znaczeniu, jak rodzice dzieci – kształtują, wychowują, karcą, nagradzają. Sługa Jahwe chce być uczniem Boga, dlatego jest otwarty na słuchanie Jego praw, nakazów i pouczeń. Te zaś nie zawsze są przyjemne. Uczeń jednak, ma być posłuszny i wykonywać zadania potrzebne dla swojego rozwoju.
Sługa Jahwe przyjmuje ciężką lekcję cierpienia, znieważania i pohańbienia. Jednak jest wytrwały dzięki słowu Boga – niewzruszony, gdyż nie ma rzeczy na niebie i ziemi, która mogłaby go od Niego odłączyć (por. Rz 8,35nn).
Odpowiedzią na tę postawę jest Psalm 22, w którym już wyraźnie doszukujemy się wizji Chrystusa. To ten sam Sługa, który właśnie przechodzi katusze. W całym Psalmie widać wypełnianie się słów Boga, oraz wierność Jego Sługi-Ucznia. W cierpieniu nie złorzeczy, ale wychwala Boga. Zna Go i wie, że nie wystawiłby Go na próbę nie do przejścia lub bezsensowną w swoim cierpieniu. O jak bardzo trzeba znać samego Boga, aby mężnie przechodzić najdrobniejsze i najpoważniejsze próby, które nas spotykają? Jak bardzo trudności wypalają w nas to, co nie jest szlachetnym złotem i ukazują glinę, rdzę, marny kruszec, o którym myśleliśmy, że jest wartościowy? Bóg jednak po to nas wypala, aby ukazało się Jego szlachetne dzieło w nas – szczere i czyste życie ufności dzieci Bożych, na podobieństwo złota o najwyższej próbie.
Dlatego Jezus również przeszedł przez tygiel cierpienia. I okazał się cały czysty. Nie było w Nim ani grama grzechowej bezwartościowości. Doświadczony ogniem cierpienia, niczego nie stracił, lecz ku zdziwieniu wszystkich próbujących Go, okazał się złotem, złotem najczystszym (Ps 19,11; Lm 4,1n; 1 P 1,7). Tak! Jezus przyjął postać Sługi (por. Flp 2,7) i w takiej postaci dał się doświadczyć: „A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał” (Hbr 5,8). Kiedy już przeszedł przez śmierć krzyżową, Bóg wywyższył Go ponad wszystko, aby wszystko i każdy złożył Mu hołd i chwalił Boga Ojca.
Tak pouczeni i przygotowani przechodzimy do Ewangelii i opisu Męki Pańskiej. W tym roku pomaga nam jej doświadczyć Ewangelista Łukasz. Należy popatrzeć na ten opis tak szczegółowo, jak i w całości, jako wpisany w plan Boży.
Bądźmy z Chrystusem jako towarzysze, uczniowie, ale i „powody” Jego cierpienia, a najważniejsze – jako osoby przyjmujące miłosierdzie Boże. Jezus wtedy jest dla nas Zbawicielem, kiedy w osobistym naszym życiu korzystamy z Jego Ofiary.
Któryś ZA NAS cierpiał rany, Jezu Chryste zmiłuj się NAD NAMI.
ks. Krystian Wilczyński
