Słowem-kluczem do zrozumienia dzisiejszej liturgii jest "wybranie". Już samo podane słowo zakłada jakieś przed i jakieś po, jakieś rozeznanie i proces świadomego dokonania owego wyboru. Sens tego słowa odnosi również do celu i zadania, które do niego prowadzi. Ktoś, kto ma jasno postawiony cel, potrafi pokonać wiele trudności, żeby go zrealizować.
Kiedy mówimy o wybraniu w kontekście naszego życia na ziemi, widzimy, że ma ono swój początek, swoją realizację i swój koniec w Bogu. Po coś nas stworzył, ku czemuś nas prowadzi i czyni to poprzez konkretną drogę miłości.
Prorok Amos znał swoje rolnicze pochodzenie, doświadczył wyboru przez Boga i wiedział, że sam sobie tego nie wymyślił. Obserwując zaś to, czego sam dokonywał, utwierdzał się w przekonaniu, że Pan jest z Nim. Bóg chciał takiego człowieka uczynić przedłużeniem swojego głosu i cały naród Izraela, jak i samego proroka, doprowadzić do siebie.
Ewangeliczna scena posłania Apostołów pokazuje Jezusa jako wybierającego, zaś Apostołów jako odpowiadających na wezwanie. W przytoczonym fragmencie możemy również odnaleźć swoistą instrukcję posługi darami dostępnymi dla każdego, choć to nie one są najważniejsze. Apostołowie po powrocie z misji będą cieszyć się z cudów dokonywanych w imię Jezusa. Ten zaś ich pouczy, że najwyższą wartością jest zapis ich imion w niebie (por. Łk 10,20).
Święty Paweł, w zawiłym nieco sposobie wypowiedzi, objawia nam nasz cel: Bóg w Chrystusie wybrał nas przed założeniem świata, dla świętości i nieskalaności, i dla stania przed Jego obliczem. Tylko tacy ludzie mogą oglądać Króla Królów. Na Wschodzie oglądanie oblicza władcy było największym przywilejem (por. Est 1,19). Bóg po to właśnie nas stworzył i dał swojego Syna, aby nas zbliżyć do siebie jako swoje dzieci; dał także Ducha Świętego, żeby On w nas wołał „Abba, Ojcze” (por. Rz 8,15).
Jakie jest nasze zadanie w tym wszystkim? Mówi o nim psalm: słuchać Pana, żyć w łasce, wierności, sprawiedliwości i pokoju, dać się obdarować szczęściem i czekać na owoce tego daru – zbawienie.
Drogą do tego jest odnajdywanie Jezusa w codzienności i w każdej osobie. Wszystko dla Niego, z Nim i przez Niego. W Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy. W Chrystusie żyją małżonkowie, dzieci, rodzice, bliscy – każdy człowiek. Często jednak Chrystus cierpi w nich z powodu braku miłości. Im większy grzesznik, tym bardziej w Nim cierpi Jezus. Kochajmy Jezusa w grzeszniku, a osiągniemy życie wieczne. Z tej miłości biorą się największe owoce.
Do tego wybiera nas Bóg, abyśmy byli tak wspaniałomyślni w miłości, jak On. To zadanie jest nam dane na całe życie doczesne, a końcem tego – życie wieczne.
ks. Krystian Wilczyński
