Prawda o Jezusie odsłania zamysły ludzkich serc. Zwykle kiedy w Ewangelii czytamy zapowiedzi męki Zbawiciela pojawiają się jakieś nieuporządkowania, płynące z serc ludzkich.
Księga Mądrości odsłania ukryte zamierzenia grupy niesprawiedliwych, którzy zasadzają się na życie sprawiedliwego. Nie chodzi tu tylko o prostych złoczyńców i człowieka dobrego, bowiem sprawiedliwy to ktoś działający po myśli Bożej, udrażniający Boże plany; tym samym niesprawiedliwi są ludźmi występującymi przeciw Bogu. Mają oni jakąś władzę niszczenia, którą zamierzają posłużyć się względem sprawiedliwego. Chcą sprawdzić jego wiarę, a jednocześnie ocenić czy Bóg jest taki, jak przedstawia Go ich ofiara. Ten fragment chrześcijaństwo odnosi do Chrystusa i ludzi odpowiedzialnych za Jego mękę. Istotnie odsłoniła się nieprawość, kiedy Pan cierpiał śmiertelne katusze.
Psalm otwiera nam serce owego sprawiedliwego. Choć ma świadomość bliskiej śmierci, wypowiada się z wielką ufnością i nadzieją na Bożą interwencję. Wie, że będzie sławić imię Boga i że złoży Mu ofiarę. Ostatecznie będzie to ofiara z Jego życia, która przyniesie sławę Bożemu imieniu. W tym miejscu przypomina się wieczernik i dialog Chrystusa z Ojcem, zapisany przez Ewangelistę Jana.
Drugie czytanie również odsłania zamysły ludzkich serc. Apostoł Jakub zwraca uwagę na szkodliwość zazdrości i żądzy sporu. Są one przeciwne Bożej mądrości, która prowadzi do sprawiedliwości. Adresaci listu nie pragną tego daru i dlatego kłócą się, zaspokajają własne żądze, używają religii do prywatnych niegodziwości. Zanoszą modlitwy nie w duchu Bożej miłości, ale w atmosferze egoizmu i rywalizacji. To pouczenie pokazuje, że można być blisko Boga i jednocześnie zupełnie się z Nim mijać.
Ewangelia zaczyna się dziś od zapowiedzi męki Jezusa. Ta wiadomość, podobnie jak w poprzednich tekstach, ujawnia zło ukryte w sercach najbliższych uczniów Chrystusa. Zamiast przejąć się losem Mistrza i ustalić jak mają się zachować wobec tych słów, oni dyskutują który z nich będzie największy. Przypomina to zachowanie syna marnotrawnego, pragnącego spadku jeszcze za życia swojego ojca.
Jezus daje im przeprowadzić tę dyskusję o władzę. Rozmawia z nimi dopiero kiedy znajduje się w domu. Małe pomieszczenie pozwala wszystkim widzieć się wzajemnie i niejako więzi ich, aby przypadkiem nie uciekli od słów Jezusowej nauki. A Chrystus uczy ich służby i prawdziwego pierwszeństwa w miłości. Za przykład daje dziecko, które we wszystkich swoich cechach ma radość przebywania i służenia dorosłym.
Z codziennej obserwacji wiadomo, że w pewnym wieku dziecko wykona każde polecenie i będzie przy tym bardzo radosne z tego powodu, że jest przydatne, że przebywa z dorosłymi, że może się czegoś nauczyć. „Przyjąć dziecko” może oznaczać również przyjąć, że takie ono jest i takim przykładem jest dla nas. O taką prostotę w relacji z Bogiem chodzi Jezusowi.
Ta lekcja poglądowa odbywa się w świetle zapowiedzi męki Jezusa, a więc postawa ucznia Pana ma być pełnią gotowości do wzajemnej służby, nagradzanej samym faktem udziału w dziele Bożym. Takie posłuszeństwo okazał Jezus i dał siebie za przykład dla wszystkich.
ks. Krystian Wilczyński
