Postać św. Jana Chrzciciela jest jedyną, poza Chrystusem, której urodzenie jest uroczystością liturgiczną. To znaczy, że Kościół uznaje w nim wielką wartość, na miarę Chrystusa, oraz że od momentu jego przyjścia na świat coś znacząco się zmieniło. Co takiego?
Miejsce narodzin św. Jana Chrzciciela w Ain-Karem jest oznaczone gwiazdą z napisem: Hic praecursor Domini natus est – „Tu narodził się poprzednik Pana”. Opis ważnych miejsc na różnych tablicach i pomnikach zwykle musi być zwięzły i oddający możliwie najlepiej to co upamiętnia. Największą zasługą i zadaniem Jana Chrzciciela było poprzedzić/zapowiedzieć nadejście Pana.
W ten sposób Chrzciciel nie tylko pokazał nam swoją wielkość, o której powiedział sam Jezus: „Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela” (Mt 11,11); ale także pokazał nam swoje największe uniżenie: „Po mnie przyjdzie Ten, któremu nie jestem godzien rozwiązać sandałów na nogach” (Dz 13,25). Jan jest jedynym prorokiem Starego Testamentu, który mógł wskazać Tego, którego zapowiadali wszyscy prorocy. W tych okolicznościach Jan pozostał na swoim miejscu i ani na chwilę nie próbował zająć miejsca Jezusa, choć pokusy były wielkie (por. Łk 3,15nn; J 1,6-8).
W związku z powyższym można powiedzieć, że Jan uczy nas odnalezienia swojego miejsca w Bożym planie zbawienia. Każdy z nas jest Bogu do czegoś potrzebny. Poprzednik Pana naucza również bycia przeźroczystymi dla Jezusa – żeby nie zatrzymywać uwagi na sobie, ale odsłonić Jezusa przebywającego w głębi nas.
Napełniony Duchem Świętym w łonie św. Elżbiety Poprzednik Chrystusa uświadamia nas również o naszej wyjątkowości. Zadania zlecone przez Boga każdemu z nas mają konkretny adres i instrukcje. Choć często są do siebie podobne: rodzina, praca, dom, uświęcenie, troska itd.; to historia życia każdego z nas jest inna, podobnie jak sposób realizacji drogi do świętości jest unikatowy. Ile nas, tyle różnych dróg do tej samej świętości.
Te i inne lekcje zdobywania cnót można odczytać z historii życia ostatniego z proroków starego porządku: okoliczności poczęcia, narodzenia, życia radykalnego, głoszenia z mocą jako „głos na pustyni” (por. J 1,23), aż po męczeńską śmierć. Wszystko służyło Opatrzności Bożej do pełniejszego objawienia się Chrystusa.
Podziękujmy Panu za naszą historię życia, która ciągle się dzieje. Tak! – za wszystko w tej historii. Pan to wykorzystuje, aby nas uświęcić. Pamiętajmy, że mamy ważne zadanie do spełnienia i że Bóg nas do tego przygotował. Odnajdźmy i nazwijmy wielkie rzeczy, których już dokonał i spróbujmy określić najbliższą przyszłość – dokąd zmierza moje życie?
Sprawdźmy czy przypadkiem nie jesteśmy jak piękny posąg, który zachwyca swoim kształtem, kolorem, materiałem i sposobem pielęgnacji. Chciejmy być jak prześwitująca rzeźba ukazująca Skarb ukryty w sobie, który właśnie czyni ją wartościową.
ks. Krystian Wilczyński
