Dzisiejsze Słowo zawiera jeden z najtrudniejszych tematów chrześcijaństwa, a nawet ludzkości - konieczność cierpienia Mesjasza. Dlatego jak refren będzie trzeba przypominać: Bóg jest dobry. Bóg jest miłością. Bóg jest życiem.
Sięgamy do tekstu, który w Piśmie Świętym zawiera wielką tajemnicę: Dobremu Bogu „spodobało się zmiażdżyć swego sługę cierpieniem”. Jak pogodzić to sformułowanie z Dobrym i kochającym Stwórcą? Wiemy przecież, że Bóg nie ma upodobania w cierpieniu (por. Ez 18,23: „Czyż tak bardzo mi zależy na śmierci występnego - wyrocznia Pana Boga - a nie raczej na tym, by się nawrócił i żył?”). Jeśli więc tak bardzo troszczy się o występnego, to co dopiero o umiłowanego Syna... i swoje przybrane dzieci? Bóg jest dobry. Bóg jest miłością. Bóg jest życiem.
Cierpienie Jezusa, jedynego Sprawiedliwego, było konieczne, ponieważ objawiło pełnię zakresu miłości. Kiedy szacuje się stopień umiłowania, mierzy się go poziomem poświęcenia dla drugiej osoby: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,13). Każdy inny sposób miłowania jest uboższy, bo nie-całkowite oddanie się jest pozostawieniem przestrzeni „czegoś dla siebie”. Porównujemy się do naszego Nauczyciela i zastanawiamy się nas, słabych, stać na aż tak ofiarną miłość?... Widzimy, że nie jest to możliwe bez złączenia z Chrystusem. Bóg jest dobry. Bóg jest miłością. Bóg jest życiem.
W tym wszystkim należy pamiętać, że szczytu miłości, pokazanego przez Chrystusa, nie mierzy się cierpieniem fizycznym. Każdy, bowiem człowiek cierpi z powodu grzechu (swojego lub innych), Jezus natomiast był absolutnie niewinny – grzech Go nie dotykał. On zdecydował się pokazać miłość Boga w całej pełni, aż po całkowite wyzbycie się siebie (por. Flp 2,6nn). To niewyobrażalnie wielka Ofiara! Nikt grzeszny nie mógł jej złożyć, bo każdy dotknięty był skazą. Mógł to zrobić tylko ktoś absolutnie wolny od winy - Baranek bez skazy. Bóg jest dobry. Bóg jest miłością. Bóg jest życiem.
Wyjaśnieniem tej prawdy służy nam autor Listu do Hebrajczyków. Oto Jezus przebył drogę, którą my idziemy. Odmienił sens całego świata i wszystkiego co na nim się znajdowało, a co było pogrążone w bólu, smutku i cierpieniu, co trwało w beznadziei i niepewności. Jezus jako prawdziwy człowiek nadał sens wszystkiemu co ludzkie: poczęciu, człowieczeństwu, rodzinie, relacjom z ludźmi, modlitwie, świętowaniu, pracy, nauce, cierpieniu, bólowi utraty bliskich, a nawet przyrodzie. Pan, Stwórca zszedł do stworzenia w ciemnościach, żeby rozjaśnić je i przydać mu chwały, jaką miało na początku, kiedy „było bardzo dobre” (Rdz 1,31). W tym duchu słowa św. Piotra, cierpiącego do cierpiących, nie brzmią już zuchwale (1 P 5,9b-11). Bóg jest dobry. Bóg jest miłością. Bóg jest życiem.
Liturgia prowadzi nas ku duchowi służby. To jest miłość, której chce Bóg. Nasz Ojciec nas kocha, dlatego stawia przed nami trudne zadania. Pokazuje prawdziwą wartość człowieka: „Tak cię stworzyłem i tak ci ufam. Wiem, że będzie ci trudno, ale wiem, że sobie poradzisz”. Mówi to do nas Jezus, który wie z doświadczenia czym jest cierpienie i jakie są jego zbawcze skutki (por. Rz 8,18nn). Wszystko należy mierzyć miarą nieba. Jest to możliwe, odkąd Jezus wszystko przemienił i nadał temu sens: Po udrękach swej duszy ujrzał już światło i nim się nasycił. To co zapowiadał Izajasz, już jest faktem! Sam usprawiedliwił wielu i do chwały swojego Światła nas prowadzi, aby w ostatecznym rozrachunku wszyscy znaleźli się w niebie. Bóg jest dobry. Bóg jest miłością. Bóg jest życiem.
ks. Krystian Wilczyński
